یک شب شهید از نماز شب محروم شد، برای این محرومیت یک شعر جانگدازی سروده است، البته او می داند که چه از دستش رفته که اینگونه می گوید:
عَظُمَت مُصیبهُ عبدِکَ المسکین
فى نومه عن مَهر حورِالعین
الاولیاءُ تَمَتَّعوا بِک فى الدُّجى
بِتَهَجُّدٍ و تَخَشُّعٍ و حَنین
(اَفَتُطرِدُنی)فَطَرَدتَنى عن قَرعِ بابکَ دونهم
اَترى لِعَظمِ جرائمى سَبقونى
اَوَجَدتَهُم لَم یُذنِبوا فَرَحِمتَهُم
اَم اَذنَبوا فَعَفَوتَ عَنهُم دونى
ان لم یَکُن للعفوِ عندک مَوضِع
للمُذنِبین فَاَین حُسنُ ظُنونى
روضات الجنات ص ۵۹۱
ترجمه :
خدایا! مصیبت بنده بیچاره ات زیاد شد که او را خواب از مهر و کابین حورالعین بازداشت اولیاى خدا در تاریکى هاى شب با تهجد و خشوع و ناله و زارى بهره ها برده اند. مرا از در خانه ات راندى و آنها را راه دادى ! آیا بواسطه اعمال ناشایستم از آنها عقب ماندم. آیا آنها گناه نکرده بودند یا گناه داشتند اما تو ایشان را آمرزیدى ولى مرا نیامرزیدى ؟ اگر گنه کاران راهى به عفو تو نداشته باشند پس حسن ظن ما به کجا مى رود؟!
ثبت دیدگاه