شرح خطبه 214 نهج البلاغه
موضوع: توحید+نبوت+برکات وجود پیامبر برای عالم+عالمان دین+ولایه الله+اتحاد علما چه نقشی در هدایت جامعه دارد؟!+اگر کرامت میخواهید به این سفارش ها عمل کنید+آمادگی برای مرگ
بسم الله الرحمن الرحیم
خلاصه خطبه ۲۱۴ :
از کتاب فیض خطبه ۲۰۵ :
موضوع : در صفت پیامبر اکرم (ص) و عالمان ربانی
شهادت می دهم که خدای متعال عدل است، هم حقیقت او عدل است و هم در رفتار با دیگران عدالت ورزی دارد.
شهادت می دهم که خدا حاکم است و حکم او موجب فصل است، و حق و باطل از هم جدا می کند.
شهادت میدهم به رسالت پیامبر ( ص) که سرور و آقای بندگان بود.
ویژگی برجسته پیامبر : نسل او از از آدم تا خود خاتم همه پاک بودند.
هر زمانی که خداوند مخلوقات را به دو گروه منتقل کرد، پیامبر و اجداد او در گروه خوبان بود.
انسانهای فاسق و فاجر در اجداد و جدات او سهمی نداشتند.
ودر نسل پاک و سالم پرورش پیدا کرد.
« کنتَ نوراً فی الاَصلابِ الشامِخه و الاَرحامِ المطهرَه »
خدای متعال برای حق ستونهایی قرار داده ، و برای طاعت ( امر و نهی خود ) پاسداران و ستونهایی برای تشخیص حق قرار داد.
« الحقُ معکم و منکم و فیکم و الیکم »
اهل بیت علیهم السلام حافظان مکتب حق هستند.
بدرستی که خداوند در اطاعت کردن شما از خدا ، یک عون و یاوری برای شما می فرستد.
کمک کاری انتخاب میکندکه زبان گویای شما ، و به سبب او قلب و جان شما آرامش پیدا می کند.
مومنین را مأمور نجات میکند، ملائک را مأمور حفاظت قرار می دهد.
عونی قرار می دهد که سبب اصلاح جان می شود.
بشارتهایی نشان می دهد که ثبوت قدم را، راسخ میکند.
این پیامبر اعظم ( ص) ستونی برای حق است ، شما هم او را یاری کنید ، خدا هم یاورانی دارد که شما را یاری کنند.
بدانید خدا عالمان ربانی دارد که ادامه دهندگان مکتب پیغمبرند.
عالمان کسانی هستند که مسئولیت حفظ علوم الهی را دارند.
« اَلمُستَحفظینَ علمَهُ»
افرادی که استعداد ندارند علوم را نمی دهند.
افراد مستعد را به اندازه می دهند.
علوم را از اجانب حفظ ، و در حصن حصینی مصونیت ببخشند.
« یَصُونونَ مَصُونة»
در جایی که لازم باشد عالمان چشمه های علم الهی را جوشان کنند.
« یُفَجِرونهُ عُیونَه »افراد مستعد را سیراب می کنند.
بولایت الله و اهل بیت علیهم السلام متمسک هستند.
« یتَواصَلونَ بولایتِه»
عالمانی که بر محور و مدار اهل بیت حرکت میکنند.
وقتی با هم ملاقاتی دارند از روی محبت انجام میگیرد.
« یَتَلاقَونَ بالمحبةِ »
همدیگر را برادر می بینند.
علم حجاب آنها نیست، که خود را برتر از دیگران ببینند.
بلکه ارتباط آنها محبت آمیز و آغشته به عشق است.
عالمان طوری ارتباط برقرار می کنند که عطش یکدیگر را فرو می نشانند.
«یَتَساقَونَ بکاسٕ رَویَه »
تشنگی علمی و معنوی یکدیگر را برطرف می کنند.
بوقت جدا شدن از هم سیراب هستند.
به این عالمان هیچگونه شک و ریبی مخلوط نمی شود.
« لا تَشُوبُهُمُ الریبَه »
کسی بخود اجازه نمی دهد در مورد آنها غیبت کند.
این صفات حسنه و اخلاق برجسته با جان آنها عجین شده.
« علیٰ ذالک‌عَقَدَخلفَهُم و اَخلاقهُم »
این منش بر خلق و خُلق آنها گره خورده ست.
اجتماع بزرگان و خواص با هم سبب ایجاد محبت و دوری دشمن می شود.
« فعَلیهِ یَتَحابونَ و به یَتَواصَلون »
قصه عالمان ربانی و اسوه های در دسترس بمانند کیسه بذر گندم که مقداری از آن بذر دست چین و جدا می شود برای کاشت و برداشت مجدد ، و مقداری از بذر بعلت آفت دور ریز می شود،چون قابلیت کشت ندارد.
« فکانوا کالتَفاضُلِ البذرِ یُنتَقیٰ »
عالم ربانی که از سختی امتحان سربلند بیرون آمد همان گندم است که او را بکارند ، هفتاد برابر می شود.و معرفت را در جامعه نشر می دهد.
چرا عده ای منتخب شدند ؟!
چون به خلوص رسیدند، از کرم زدگی در امان بودند.
« قد مَیَزَهُ التخلیص »
دلیل برگزیدگی او قبولی امتحان را کسب کرده.
عالمان ربانی مقام بالایی دارند جامعه را حق مدار میکنند ، اما قبل از آن مسیر خلوص و پاکی ومسیر امتحان را باید باسر بلندی طی کرده باشد، نور افشانی میکندو دیگران را بر سفرهٔ هدایت می نشاند.
اگر کسی بخواهد بزرگوار و کرامت منش باشد باید سخن علی (ع) را گوش کند و عمل کند، عمل نباشد از کرامت بدور هستید.
« فَلیُقبَل امْرَؤٌ کرامةً بقبولِها »
باید هر شخصی قبول کندو به عوامل و آثار آن پایبند باشد.
هر کس باید در این اقامت کوتاه دنیایی به فکر منزلی که منزل دائمی ست باشد و توشه جمع کند.
« وَلیَنظُر امْرُؤً فی قصیرِ ایامهِ »
هر کسی باید نیاز مندی آن خانه را بشناسد. احتیاجات قبر ، برزخ ، قیامت را بشناسد ، پیدا کند، کسب کند.
« و معارِفِ منتَقِلٓهِ»
مانند کسی نباشد که در سفر به منطقه خشک کویری تشنه، بجای آب با خود زیور آلات ببرد.
اگر عمل نکردید وای برشما !!
اگر عمل کردید طوبی لکم
خوشا بحال آن کسی که صاحب قلب سلیم ، و اطاعت کننده ست از یک راهنمایی که او را هدایت می کند.
فطوبیٰ لِذی قلبٕ سلیمٕ اَطاعَ مَن یَهدیه »
از کسی که می خواهد او را بهلاکت اندازد پرهیز و دوری می کند.
« و تَجَنَبَ مَن یُردیهِ »
در مسیر حق سخن عالمان گوش می کنند و از نفس و شیطان جن و انس و از هر راهزنان دین بر حذر است.
خوشا بحال کسانی که به سبیل سلامتی می رسند که در آن آفت نیست. بشرط آنکه از دید و نگاه و چشم عالمان مقصد سلامت را ببیند و برسد.
« و اَصابَ سبیلَ السلامةَ بِبَصَرِ مَن بَصَرَهُ و طاعَةِ هادٕ اَمرَهُ »
خوشا بحال ان کسی که بر طریق حق اقامت دارد.
« فقد اُقیمُ علیَ الطَریق»
از مسیر حق گذر کردن خوب است ولی کافی نیست.
مهم اقامت کردن در طریق حق و ماندگاری ضرورت دارد.
گذر کردن از مسیر حق کفایت نمی کند ، بماند تا به راه آشکار و راه کرامت که را ه عالمان و راه پیغمبر است هدایت شود.
« و هُدِیَ نَهجُ السبیل »
اللهم لا تُسلط علینا مَن لا یرحمنا
ثبت دیدگاه