بسم الله الرحمن الرحیم

 خطبه ۱۵۹ : خوش رفتاری با زیر دستان 

حضرت فرمود : من همنشین و همجوار خوبی برای شما بودم 

با اینکه من حاکم و شما رعیت من بودید .حسن همجواری با شما داشتم .

نه تنها مقابل دیدگان شما ، پشتیبان شما بودم . بلکه در غیاب و پشت سر شما هم هوادارتان بودم .

خلفایی که تا توانستند شمارا برده و بند ذلت به گردن شما انداختند 

و من ، حلقه های ظلم و طناب حقارت و بردگی را از گردن شما گشودم .

رابطهٔ متقابل شما بامن چه بود ؟  نیکی خیلی کمی بود از شما در حق من .

و من در برابر خیر قلیل شما خیر کثیر به شما رساندم .

در حق من جرم کردید .

ناسزا گفتید ، امر مرا امتثال نکردید  ، وظائف خود را انجام ندادید . بر همه اینها چشم بستم 

و بالاتر از آن به شما احسان کردم .

احسانی که ما به آن امر شدیم

 یک قانون کلی گذاشتند که عدالت  بعنوان قانون رعایت شود 

این ،حداقل اعتدال و قانون است 

این کف پایین است 

کف بالاتر احسان و گذشت است 

حق جار و همجواری اینست که از لغزش او باید گذشت و  باید کریمانه هم معاشرت کرد .

این یک حق است 

اگر رعایت نشود حق رعایت نشده است 

قانون عدالت را گذاشته 

عدالت کم است احسان لازم است .

حسن همجواری : اگر اذیت کنی ظالم هستی 

اگر در مقابل ظلم ، بر قیاس قانون رفتار کنی عدالت است 

ولی انتظار ما اینست : کسی که در مکتب خدا بزرگ شده و در تربیت علوی ، رشد کرده لاجرم باید، چنین باشد که در مقابل عمل دیگران عفو و بخشش و صبر باید زیاد باشد .

اگر در مقابل ذره ای احسان  دیگران ، کوه احسان کرد بدون چشمداشت ، دست پروردهٔ علی است 

و خُلق خلق خدایی ست که باید به آن مزین شد .

اللهم اجعل عاقبة امرنا خیرا