به نام خدای مصیبت زدگان

سلام

خداوند آرامبخش دلها در قرآن هدایتگر انسانها فرمودند

الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ

همانان که چون پیشامد ناگواری به آنان برسد می گویند: ما از آنِ خداییم و به سوی او باز می گردیم 

سوره بقره آیه 156

امام حسین علیه السلام هنگام شنیدن شهادت حضرت مسلم این آیه را تلاوت فرمودند و برای برخی دیگر از شهدا نیز این آیه شریفه را تلاوت فرمودند.

صابران، به جاى خود باختگى وپناهندگى به دیگران، تنها به خدا پناه مى‏برند. زیرا از دید آنها، تمام جهان کلاس درس و میدان آزمایش است که باید در آن رشد کنیم. دنیا جاى ماندن نیست، خوابگاه و عشرتکده نیست و شداید و سختى‏هاى آن نیز نشانه‏ى بى‏مهرى خداوند نیست. ناگوارى‏ها براى آن است که زیر پاى ما داغ شود تا تندتر و سریعتر حرکت کنیم، بنابراین در تلخى‏ها نیز شیرینى است. زیرا شکوفا شدن استعدادها وکامیابى از پاداش‏هاى الهى را بدنبال دارد.  ریشه‏ى صبر، ایمان به خداوند، معاد و امید به دریافت پاداش است.

مصیبت‏هایى که از طرف اوست، تصرف مالک حقیقى و خداوند در مملوک خود است. اگر انسان بداند که خداوند حکیم و رحیم است و او نیز بنده‏اى بوده که قبلاً هیچ نبوده؛ و حتّى بعد از مراحلى هم چیز قابل ذکرى نبوده است؛ «لم یکن شیئاً مذکورا» خواهد پذیرفت که من باید در اختیار او باشم. او مرا از جماد به نبات، و از نبات به حیوان و از مرتبه‏ى حیوانیّت به انسانیّت سوق داده و این حوادث را براى رشد و ارتقاى من قرار داده است. همانگونه که ما دانه‏ى گندم را زیر فشار، آرد مى‏کنیم و بعد نیز در آتش تنور، تبدیل به نان مى‏کنیم تا مراحل وجودى او را بالا بریم.