هو العلیم و الصبور
اصطلاحی مشهور در عرفان وجود دارد به نام مراقبه… مراقبه همان مراقبت است که همیشه در گوش عزیزانمان میگوییم:
نازنینم مراقب خودت باش…
اگر لحظه ای درنگ کنیم در حقیقت حرف دلمان در این مراقبت، فقط هشیاری در برابر حوادث طبیعی نیست…
خالی از لطف نیست این را بگوییم که مراقبت از ماده ی «رَقَبه» به معنای گردن است؛ مناسبت این ماده با این معنا هم این است که آدمی در حال مواظبت و نظارت ، «گردن» میکشد و اطراف را می بیند؛ به قول عارف نازک خیال جناب شیخ محمد بهاری(ره) مراقبه یعنی کشیکِ نفس را کشیدن که مبادا اعضاء و جوارح را به خلاف بخواند و براند…
و اما این مراقبت که اینگونه اعم از دقت در برابر مخاطرات طبیعت باشد، محال است از مسیری به جز خودآگاهی بگذرد که «معرفة النّفس انفع المعارف»
اما چه حجاب ها که دُر گرانِ این معرفت را پَرِ طاووس کرده اند که آنرا به هرکس نمی دهند…
این روزها بخواهیم یا نخواهیم و بگوییم یا کتمان کنیم، عصر شبکه ها و رسانه های دیجیتال است…
نیل پُستمن کارشناس رسانه میگفت بشرِ دیروز کوزه ای از اطلاعات داشت و تا آخرین جرعه آنرا مینوشید اما بشرِ امروز در کنار اقیانوسی از اطلاعات و دانسته ها باز هم انگار از تشنگی و بی خبری می میرد و همچنان در پی اطلاعات است…
اما همراهان عزیز مسئله کجاست که امروز با اینهمه داده ها و دانستن هایی که رسانه ها در اختیارمان قرار میدهند، برخلاف اهل دانش در روزگار قبل، حال ما خوب نیست و احساسمان آرام نمیگیرد و مدام انگار در سرگردانی مانده ایم و در تقلایی بی هدف و پوچ زندگی میکنیم؟
باز باید به سخنان تئوریسین های شبکه های اطلاع رسانی و رسانه های نوپدید رجوع کرد…
ژان بودریار که یک فیلسوف-جامعه شناس فرانسوی ست، یکی از این افراد است؛ او میگوید اساسا این شبکه ها و رسانه ها یعنی انفجار بی معنایی… بله انسان امروز غرق آگاهی ها و دانش ها و دیتاها شده اما آرام نیست چون در انفجارِ این بی معنایی ها سرگردان است.
سروران های گرانمایه! باید فریاد بزنیم که آرامش بشر امروز در بدست آوردن یک آگاهی دیگری است؛ یک دانش شاهانه؛ نوعی از آگاهی که با جانِ او در ارتباط باشد؛ و این دانش و آگاهی همان انفع المعارف یعنی «خودآگاهی و دل آگاهی» اوست که فوران و افراط در برون ریزیِ اطلاعات از شبکه های رسانه ایِ امروز، در مقابل آن ایستاده و سلوک آرام را از ما ستانده است…
آری ما اهل همان دستگاه معرفت هستیم که بر مراقبه و درون پویی نهیب میزد تا «مراقب خدا» باشیم که به قول آن عارف یعنی حواسمان باشد انگار همه جا او را می بینیم…
و این سلوک در سایه ی انقطاع از هجوم اطلاعاتی ست که امروز شبکه ها از بیرون بر سر انسان آوار میکنند و او را از درونِِ خودش جدا میسازند و «خودآگاهی و دل آگاهی»اش را به آشوبناکی میکشانند…
چه نیکوست که در این روزهای پروردنِ روح و سلوک صادقانه و خدابنیادتان، هرچه بیشتر از احاطه در کانون این انفجار بی معنایی فاصله بگیریم… هرگز بر فواید بی نظیر فضاهای مجازی و رسانه های نو رَسته چشم نمی بندیم اما این مقطع از حیات برای فرزندانمان، روزها و سالهای سرنوشت ساز ایام عمر است؛ هرچه درونشان در این سالها وارسته تر شود و چشمشان به نَفْسشان باشد روزهای فردا شامه ی روحشان دقیقتر و ظریف تر سره از نا سره را باز خواهد شناخت و حساب دوغ از دوشاب را جدا خواهد ساخت…
پس در تصمیمی جمعی، همراه با دغدغه های شما والدین دلسوزی که جانتان به جان جگر گوشه هایمان بند است با هم عهد می بندیم بر ممنوعیت همراه داشتن و استفاده از هر وسیله ای که میتواند دلالتی باشد گنگ و تاریک به دانستن ها و اطلاعات در هم تنیده که گاهی مثل تور ، تله میشوند در جاده ی رشد این نورهای چشممان ؛ با همین میثاق، ما و شما کنار هم می ایستیم تا فرزندانمان تلفن های همراه هوشمند را هم در ساعت درس و مدرسه همراه نداشته باشند…
درباره این آفت فریبنده و این نیشِ ناگزیرِ عصرمان یعنی فضای دیجیتال بیشتر با هم می اندیشیم و با همه ی همّت و حمیّت، مهیای حمایت از یاران دلبندمان میشویم…
از روز شنبه 12 شهریورماه هیچ عزیزی همراه مزاحم نداشته باشد که ما در زودن مزاحم عزمی راسخ نموده ایم.
ثبت دیدگاه