انسان گاهی درک می‌کند که فعلی ممدوح هست پس فاعلش را مدح می کند یا فعلی مذموم است و فاعلش را ذم میکند.

سبب این حکم عقل پنج چیز است:

۱. درک کند فلان فعل برای انسان کمال است یا نقص است

۲.ملائمت و یا منافرت با نفس شخص داشته باشد که این سبب خودش به دو نحو قابل درک است:

1️⃣ این ادراک شخصی و جزئی باشد :,که قوه عقل نیست زیرا عقل امور کلی را درک میکند. و این درک شخصی از قوه وهم  و حس و خیال است.

2️⃣ این ادراک یک امر کلی باشد که در اینجا انسان حکم به حسن یا قبیح بودن و این حکم از عقل نشأت می گیرد. این ادراکات کلی عقل را «آراء محموده مینامند»

۳. از دیگر اسباب حکم به حسن و قبح خلق انسانی است به این معنا که خداوند درون انسان قوی به نام «دل» آفریده که با آن حسن و قبح را تشخیص می دهد 

که این حکم از خلق انسانی نشأت می گیرد.

۴. انفعالات نفسانی: این نوع حسن و قبح عقلی نمی‌باشد زیرا منشأش احساسات درونی است

۵. عادت مردم: در اینجا هر چه که عرف تحسین حسن و هر چه که عرف آن را تقبیح قبیح گویند

بلند شدن در زمان ورود دیگران

? سالمی

? (موسسه پژوهشی معالم)

زیر نظر حوزه علمیه بقیةالله قم

تحت اشراف حضرت آیت‌الله ناصری دامت‌برکاته

پیام رسانهای ایتا و تلگرام

@maalemqom

پیام رسان واتس آپ

https://chat.whatsapp.com/GBccMtJ8NOJG7YKFIPWQz7